Πρώτες Βοήθειες Ψυχικής Υγείας σε παιδιά.

Παιδιά. Ο θησαυρός μας, η κληρονομιά μας, το μέλλον μας. Μα, και το πρώτο θύμα σε κάθε καταστροφή.

Όλοι ξέρουμε τι σημαίνει ο όρος " Πρώτες Βοήθειες", πόσοι, όμως, ξέρατε ότι υπάρχουν και οι "Πρώτες Βοήθειες Ψυχικής Υγείας"; Ναι, υπάρχουν και οι "Πρώτες Βοήθειες Ψυχικής Υγείας" και πιστέψτέ με, η ικανοποίηση που παίρνεις ότι τις προσφέρεις σε κάποιον που πραγματικά εκείνη την ώρα τις έχει ανάγκη είναι ανεκτίμητης αξίας. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχει δημοσιεύσει εγχειρίδια για εργαζομένους στο πεδίο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι πρώτες βοήθειες ψυχικής υγείας δεν μπορούν να βρουν εφαρμογή σε ένα νοσοκομείο, ένα σούπερ μάρκετ, στην άκρη του δρόμου ύστερα από ένα δυστύχημα κ.ο.κ.

Αυτήν την ανάρτηση θέλω, ωστόσο, να την αφιερώσω στα παιδιά. Συνήθως σε μία κρίση δίνουμε περισσότερη σημασία στους μεγάλους. Τα παιδιά κλαίνε, φωνάζουν, κρύβονται κτλ κι εμείς θεωρούμε πως ..παιδιά είναι, έτσι κάνουν. Πόσο λάθος είναι όμως αυτό; Τα παιδιά έχουν κι αυτά ανάγκη από πρώτες βοήθειες ψυχικής υγείας και αυτές διαφοροποιούνται ανάλογα με την ηλικία του παιδιού. Ας δούμε παρακάτω.

Τα βρέφη δεν μπορούν να εκφραστούν λεκτικά και δεν μπορούν πάντα να καταλάβουν αυτά που τους λέμε. Η επικοινωνία μαζί τους περιορίζεται στη γλώσσα του σώματός μας. Έτσι, προσπαθούμε να διατηρούμε τα βρέφη ζεστά και ασφαλή. Τα απομακρύνουμε από δυνατούς θορύβους και τον πανικό. Τα έχουμε αγκαλιά και τους προσφέρουμε χάδια. Τα ταΐζουμε και εάν είναι δυνατό, τα βάζουμε για ύπνο. Επίσης, δεν παραλείπουμε να τους μιλάμε με ήρεμη και απαλή φωνή.

Τα μικρά παιδιά χρειάζονται περισσότερο χρόνο και προσοχή. Πρέπει να τους υπενθυμίζουμε διαρκώς ότι είναι ασφαλή και να τους εξηγούμε πως δεν ευθύνονται αυτά για όποια δυσάρεστα γεγονότα συνέβησαν. Καλό είναι να μην απομακρύνονται τα παιδιά από τους οικείους τους, πχ αδέρφια, γονείς, παππούδες. Τα παιδιά κάνουν ερωτήσεις, οι απαντήσεις μας πρέπει να είναι απλές και να μην περιέχουν λεπτομέρειες που θα τα τρομάξουν. Αν είναι φοβισμένα, κρατήστε τα κοντά σας. Εάν είναι εφικτό, προσφέρετέ τους κάποιο παιχνίδι. Τέλος, να έχετε υπομονή καθώς τα παιδιά ύστερα από κάποιο τραυματικό γεγονός μπορεί να ξεκινήσουν να παρουσιάζουν συμπεριφορές που είχαν μικρότερα, όπως το πιπίλισμα του αντίχειρα ή το βρέξιμο του κρεβατιού.

Τα μεγαλύτερα παιδιά και οι έφηβοι χρειάζονται χρόνο και προσοχή από εσάς. Δώστε τους χώρο ώστε να ακολουθήσουν τις συνήθειές τους. Εξηγήστε τι συνέβη και τι θα συμβεί τώρα. Αφήστε τους να εκφράσουν αυτό που νιώθουν, εάν θέλουν να βιώσουν την στεναχώρια, αφήστε τους. Δεν απαιτούμε να είναι σκληροί. Ακούστε τις σκέψεις και τους φόβους, μην τους επικρίνετε. Ορίστε σαφείς κανόνες και προσδοκίες. Συζητήστε μαζί τους για τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν και προσπαθήστε να βρείτε έναν τρόπο ώστε να μην πάθουν περαιτέρω ζημιά. Τέλος, ενθαρρύνετέ τους και δώστε τους ευκαιρίες να φανούν χρήσιμοι.

Βιβλιογραφία: WHO